Niet de foto op facebook zetten ,anders wordt mijn man jaloers! Tweewekelijks kook ik zes liter soep en maken we zestig sandwiches voor de mensen op de straat. Ruim tien outreaches verder, leer je de mensen van de straat in Shkoder, Albanie kennen. Enkele opvallende verschijningen uitgelicht.

Shpresa, vertaald ‘hoop’ van acht jaar loopt op haar sandalen voor de ‘big market’-supermarkt. Ze bedelt daar bij klanten die haar af en toe geld of wat lekkers toestoppen. Ze is er bijna altijd, maar kijkt hol en mat uit haar ogen. De soep en brood die we brengen, waardeert ze, maar ze laat het niet zo merken.

Shpresa (senior), heeft twee kinderen en zwerft veel door de straat, ze is een beetje ’toeterlampionnetje’ en heeft niet alles meer helder voor de geest. Ze gaat hartelijk op de uitnodiging in en bedankt ons uitvoerig. Ze is ook wel in voor een gesprekje.

De bruine dikke krullebol. Elke avond bouwt hij zijn huisje aan het hek van de moskee met plastic en kussens. Hij mompelt onverstaanbaar en trekt zijn eigen plan. Het eten neemt hij graag aan, maar eerst moet hij even zijn ‘slaaphok’ van 2 m3 opzetten…

De capuchon man. Zijn gezicht zie je niet omdat hij zijn capuchon ver over zijn hoofd heeft getrokken. Hij heeft vaak een zakje met brood of groente erin bij zich. De vijftigjarige doet vaak alsof hij wil doorlopen, maar als we hem aanspreken, neemt hij graag soep en een sandwich aan.

De interpol meneer. Ik heb em nog maar een keer gezien omdat hij niet zo opvallend is. Deze veertigjarige is op zoek naar twee internationaal gezochte misdadigers. Hij hoopte hen te vinden en de beloningsprijs te krijgen. Eigenlijk mag ik deze info niet delen omdat het een groot geheim is, maar ik vertrouw jullie helemaal. Mondje dicht…

De vrouw met de stok is helaas geen klant. Op een van de eerste outreaches liepen we enthousiast naar haar toe omdat we haar wilden helpen, maar ze wilden helemaal niet geholpen worden. Ze vond ons een bedreiging en begon te razen en te tieren. Om stokslagen te voorkomen, liepen we met de staart tussen de benen snel terug naar de auto.

De straatveger tellen we niet mee hoewel hij tot de doelgroep behoort. Hij wil permanent geen voedsel aannemen. Misschien is het trots of omdat hij een baan heeft. In ieder geval bedankt hij vriendelijk en gaat door met het vegen van de goot.

Vorige keer hadden we nog een dronkaard, die ik uitnodigde. Het zielig hoopje mens schranste zijn broodje op en slobberde zijn soep naar binnen. Hij vervolgde slingerend zijn weg…

Zomaar een inkijkje bij het werk wat we doen.

Reageren