Een tijdje geleden heb ik geen boek bij het naar slapen gaan ritueel voorgelezen, maar zelf een verhaal verzonnen over een gevonden piratenmuntje. Ik wilde eens kijken wat dat met de kinderen deed en met mij.
De kinderen vonden het prachtig. Het verhaal ging elke avond weer verder en ze wisten niet waar het zou eindigen. Ze wilden maar al te graag dat ik hen in bed zou doen, zodat ik verder zou vertellen.
Zelf vond ik het een stuk lastiger om het verhaal verder te breien en is het een kunst om goed te vertellen (ook al kan er in het verhaal eigenlijk niets fout gaan). Regelmatig blikte ik even kort terug op eerdere afleveringen zodat zij bij waren en ik ondertussen een vervolgrichting verzon.
Ik merkte dat ik ook regelmatig moeilijke woorden gebruikte en die dan weer moest uitleggen, wat de stroomlijn van het verhaal niet ten goede kwam. Aan het eind kreeg ik minder zin om te vertellen, maar heb toch doorgezet en heb het verhaal goed laten eindigen 😉 Toch raad ik iedereen aan om zoiets is te doen. Het is voor jezelf en de kids
