Er was laatst een stel bij ons op bezoek dat net een huis had gekocht. Slechts één bank wilde een hypotheek aanbieden, want eigenlijk was het huis te duur voor hen. Maar als ze nu op alles bezuinigden, dan kon het net. Later die avonden ging het over kinderen. Het bleek dat ze dat eigenlijk wel wilden: ‘maar ja, daar hebben we nu echt geen geld voor.’ Allebei wilden ze wel trouwen, maar: ‘Daar moet je voor kunnen sparen en dat kan nu niet.’ Ze baalden bovendien allebei ontzettend van hun werk: ‘Maar’ zeiden ze, ‘ik durf echt geen ontslag te nemen, want dan kunnen we de hypotheek niet meer betalen!’ Daarbij ze wilden best wel zo nu en dan ‘iets’ geven aan goede doelen, maar: ‘Tsja, nu gaat het huis even voor…’ En ze wilden nog vaker bij vrienden langs: ‘maar eerst klussen, daar zijn we nog wel even zoet mee.’.
Ik vroeg me af waarom ze dan in hemelsnaam dat huis hadden gekocht, als hen dat zo beperkte? ‘We wilden een groot huis, was het antwoord. ‘Dan hoeven we daar de komende tien jaar niet over na te denken. ‘En waarom wuilden ze dan een groot huis? ‘Voor als er kinderen komen… en als je thuiskomt van dat rotwerk, dan is het wel pretitig…’
Kijk en dan snap ik het niet meer. Ze hadden een huis om die rotdingen te compenseeren, maar zonder dat huis hadden ze die rotdingen niet gehad! Waar gaat het nu echt om? Ik denk dat deze twee schitterende mensen zichzelf gevangen hebben gezet. Ze komen minder aan hun werkelijke verlangens toe en hebben een klein monster tot leven gewekt.
Bladzijde 26 en 27 uit het goede leven van Reinier Sonneveld. Ik ben net in het boek begonnen, maar nu al laaiend enthousiast.
