Vandaag een zeer goede ochtenddienst gehad waarin het ging over ‘keuzes maken met God’. Na de goede preek waren er vier getuigenissen van vier generaties die keuzemomenten uit hun eigen leven deelden. Fran(ien vertelde over haar keuze om wel of niet de zending in te gaan. Een vijftiger vertelde dat hij jaren lang meer getrouwd was met zijn werk, dan met zijn vrouw, totdat hij opnieuw koos om prioriteit te geven aan zijn gezin. Erg indrukwekkend om de verhalen te horen. Hieronder het verhaal van Nathan wat gaat over zijn partner- en studiekeus.

Hieronder het verhaal van Reinard:

Ik was ruim tien getrouwd met H. en kon mijn gezin financieel prima onderhouden. Ik had twee lieve kinderen, ging elke zondag naar de kerk en had een goede baan als automonteur. Ik hield van mijn werk. Auto’s fixen was mijn lust en mijn leven. Ik was kostwinner en werkte zeventig uur per week…

Mijn werk hield mij gebonden. Ik belde mijn vrouw regelmatig dat het ‘even wat later werd’, als ik dan thuis kwam, lag zij al te slapen. De kinderen zag ik het meest op zondag, want dan werkte ik niet. Ik vond het lastig om ‘nee’ te zeggen en wilde iedereen tevreden houden, maar mijn eigen vrouw en kinderen leden daaronder.

Ik meer getrouwd was met mijn werk, in plaats van met H. Toen we ons 12,5 jarig huwelijksfeest voorbereiden bezochten we van te voren de feestlocatie. In de auto vroeg mijn vrouw of wel 12,5 jaar zouden halen, want er moest echt wat veranderen in de relatie. Ze zag weinig toekomst meer voor ons samen.

Ik probeerde het voor mijzelf goed te praten. Onze ouders werkten toch ook hard, we hadden genoeg geld voor leuke dingen en we waren toch trouw naar elkaar? Toch bleef haar opmerking in mijn hoofd hameren. Het was alsof een bliksemschicht me trof. Diep van binnen wilde ik mijn levensstijl wijzigen, maar wist niet hoe. Haar opmerking trok de handrem in mij aan.

God gaf mij de gedachte dat ons huwelijk scheef was gegroeid. Ik moest haar gelijk geven en werken aan ons huwelijk.

Ik moest kiezen voor mijn gezin. Kort daarna ben ik naar mijn baas gegaan om mijn drukke baan op te zeggen. Werk was mijn afgod. Wat ik deed was niet oké.

Het feest ging door en we vierden ons 12,5 jarig huwelijk. Toch hadden we jaren nodig om ons beschadigde huwelijk te herstellen, om alles naar elkaar uit te spreken, bij God neer te leggen en samen weer te bidden. Weekendjes weg werkte voor ons helend.

Dit verhaal heb ik vaker gedeeld op huwelijkscursussen. We kozen ervoor om dit te delen met andere mensen. Dat het anderen stellen zou bemoedigen om te werken aan hun eigen huwelijk.

God heeft het mij duidelijk gemaakt dat het gezin topprioriteit is. Ik heb destijds naar Gods stem geluisterd door te opnieuw te kiezen voor mijn vrouw en het gezin en ben inmiddels dertig jaar getrouwd!

Reageren