Terwijl mijn papa en mama afscheid nemen en dikke tranen huilen, zit ik al startklaar in de auto, klem tussen alle spullen die papa er nog maar net in kon krijgen.
Al bij Epe wil ik weten door welke landen we allemaal komen en ga ik die opschrijven. Ik zeg er nog bij: ‘ik schrijf het netjes op!’
Onderweg pak ik een van mijn afscheidscadeautjes en ga ridderstickers plakken op mooie kasteelplaten. Als ik naar buiten kijk is het wit en als we even stoppen om wat te eten is het koud, vlug weer naar binnen en verder rijden maar.
Om drie uur komen we aan bij een groot gebouw en mogen en herkennen het GAiN logo. Dat ken ik, want dat staat ook op mijn tekenpapier. We gaan met elkaar boodschappen doen. Onderweg gooien we nog wat sneeuw naar elkaar, maar dat is best koud en nat…
In de supermarkt kopen we een reepjes chocola en als we een oude aardige Duitse meneer tegenkomen, geven we hem ook een reepje, waar hij erg blij mee is.
Voor we naar bed gaan mogen we nog op een groot scherm in een lege zaal knabbel en babbel kijken. Mijn mama zegt dat we rustig moeten doen, ‘omdat we te gast zijn’, maar eigenlijk weet ik niet echt wat dat betekent. De juf zegt het ook wel eens, en dat snap ik ook al niet. Mijn broertje Silas is nog een beetje verdrietig, maar samen vallen we toch in slaap. Morgen een nieuwe dag naar een nieuw land; Oostenrijk met bergen en nog meer sneeuw!
