Door bewegingstekort ben ik eraan begonnen: aerobics. Fietsen doe ik hier (helaas!) niet, want ik heb geen fiets, het is hier behoorlijk heuvelachtig, vrouwen horen niet te fietsen en er kunnen straathonden achter je aankomen. Reden genoeg om op een andere manier aan mijn conditie te werken.
Joni nodigde mij uit om met haar mee te gaan aerobicen; elke maandagmiddag een uurtje. Lekker even alle spieren aanpakken en zweten! En dat voor 700 Lek per maand (140 Lek = 1 Euro).
Met de lift ga je naar de derde verdieping, ondertussen genietend van het mooie uitzicht, want de lift is van glas. Eenmaal boven kun je je omkleden om vervolgens op een loopband of (afgedankte) hometrainer te gaan bewegen. Er is een groot rood vloerkleed in de lesruimte, met daarop op verschillende plekken witte draadjes. Daarmee wordt aangegeven waar je mag staan. Als iedereen staat, gaat de muziek aan en gaan we dansen.
Niet zoals ik gewend ben, nee, hier dansen ze met losse heupen, schouders en borsten. Tsjonge, wat voel ik me een stijve hark tussen al die soepele dames! Soms geneer ik me een beetje als we al heupendraaiend en armenzwierend door de zaal bewegen. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik of ik niet heel erg uit de toon val… helaas, dat is wel het geval. Ik zie manlief al blauw van het lachen aan de kant zitten. Reden genoeg dus dat mannen hier niet welkom zijn!
Als cooling down draait er een buikspierfilmpje met daarop van die welbekende super strakke vrouwen. Zucht…
Na het omkleden gaan we weer met de lift naar beneden, genietend van het uitzicht. Dit keer gaan we met z’n vieren. Nog maar een klein stukje hebben we afgelegd als de lift er ineens mee stopt. De deuren gaan open en we zien een stuk beton; het plafond/vloer tussen de tweede en derde verdieping. Hmmm… nog eens drukken op het knopje. De lift gaat twee cm naar beneden en weer omhoog en de deuren gaan open; we zien hetzelfde stukje beton.
Dit ritueel herhaalt zich een aantal keer. Joni belt ondertussen met iemand en drukt op het alarmknopje. Er gebeurt niets. Ondertussen voel ik me helemaal warm worden en heb het gevoel dat mijn hart uit mijn lijf knalt. Het is behoorlijk krap in de lift met z’n vieren. We staan in elkaars intieme zone in de lift die maar één vierkante meter groot is.
Er wordt gebeden, de lift doet nog steeds hetzelfde trucje… vervolgens gaat de lift vreselijk kraken en valt het licht uit. Ik klem mijn handen stevig om de reling, omdat ik bang ben dat de lift zo naar beneden kan knallen. Ja, je woont wel in Albanië! Kort daarna gaat de lift gelukkig gewoon naar beneden. ‘Thank you, Lord!!’hoor ik iemand prevelen. Er staat op dat je met z’n drieën in de lift mag, maar wij, als niet al te grote vrouwen, dachten dat het wel kon met z’n vieren. Een tip; wellicht handig om het maximum aantal kilo’s te vermelden, in plaats van het aantal personen.
Volgende keer gewoon met de trap naar boven, dan heb ik meteen mijn beenspieren warm gelopen!
Oja; liftervaringen kunnen nog erger zijn
