Vandaag is het een mooie lentedag, 20 graden, de bloesem aan de bomen, de zoemende bijen erom heen en een nesje met jonge puppies onder de boom. Tot zover een prachtdag…
Maar naast die bloeiende boom staat een vervallen huisje, enkele kledingstukken hangen achteloos over een waslijntje, er ligt afval, stukken glas en er is buiten een vuurplaats. De deur is voorzien van een gammel slot. Binnen is het donker, met een aarden vloer. In de hoek liggen opgerolde dekens en aan het plafond, onderste boven aan het plafond hangt een flinke haan of iets wat ervoor door kan gaan.
Het huisje is geen veilig plek, het staat alleen en maar de poort van de omheining ontbreekt. Mensen van buiten kunnen zo naar binnen lopen om de rust te verstoren, maar ook vertrouwen de huisbewoners elkaar niet. De dochter uit het eerste huwelijk heeft concurrentie van haar halfbroertjes en zusjes. Haar stiefvader pleegt ontucht met haar en is onlangs vrijgekomen uit de gevangenis. Hij zat daar vast vanwege huiselijk geweld aan zijn vrouw, haar moeder. De houtkachel cq kookstel heeft hij verkocht om wat geld op te strijken en dat te verdrinken of te vergokken…
Het zonnetje schijnt nog steeds en ik laat het huisje achter me. Ik voel me machteloos. Je wieg zal er maar staan. Als kind heb je te dealen met de volwassenen om je heen die het beste met je voor hebben, althans dat hoop je.
Maar zij, het misbruikte en gekwetste meisje, wat te veel op straat zwerft komt trouw op het dagprogramma van de straatkinderen. Ze krijgt er een warme maaltijd, ontmoet andere kinderen, kan spelletjes doen en haar onveilige situatie even vergeten.
Het dagprogramma voor straatkinderen heeft momenteel weinig inkomsten om te blijven draaien. Maar we willen het doorzetten om kinderen een veilige plek te geven, waar liefde en geborgenheid is, waar ze horen over Jezus en hoop is voor de toekomst. Binnenkort zal ik meer hierover schrijven en een vraag voor financiën doen.
