In Albanië lopen we veel. Jij, als lezer, mag vandaag meelopen en zien wat wij zien.
Omdat er in augustus de eerste babyschildpadjes geboren kunnen worden, zijn de jongens zeer gemotiveerd om mee te gaan boodschappen doen, want misschien vinden ze nog wel een pas-uit-het-ei-gekropen-schildpadje.
Als we onze poortdeur achter ons dichtdoen, lopen we de weg af naar beneden, langs een groot politiebureau met oude communistische gevangenissen. Onderaan de straat komen we op de grote weg, die ze hier de ‘Boulevard’ noemen. Een mooie weg, waar de auto’s (vanwege vrouwelijk schoon) zeer langzaam rijden. Veilig voor ons dus!
We lopen op de stoep langs een hele rij korte lindebomen. De weg gaat een beetje omhoog. We passeren allemaal kleine winkeltjes; ze verkopen bloemen, schoenen, kleding, gjiro (soort gyros), enz. Tussen de winkeltjes staan ook wat huizen. Bij een huis blijven de jongens ineens staan: er is een schildpad gesignaleerd! Helaas heeft deze al een baasje. We lopen verder. Opeens blijven ze weer staan. Onder een van de lindebomen, heeft iemand zomaar schatten weggegooid. Knopen, nietjes, een bitje van een accuboor, wat stukjes papier en twee sleutels. “Wauw”, roept El:as, die trots zijn schatten omhoog houdt. “ Twee sleutels, een zilveren en een gouden!. Nu kan ik in alle huizen komen om op zoek te gaan naar schatten!!” Jos:a zoekt tussen de knoopjes naar de mooiste met een gouden kleur. Hij heeft geluk, er zit er eentje bij. Ook neemt hij het bitje mee voor zijn vader. Maar Efraim heeft het meeste geluk, hij vindt een muntje van 1 Lek (140 Lek is 1 Euro, dus…) Trots houden ze alle drie hun schatten vast en wordt er gefantaseerd wat ze ermee gaan doen. Zo vervolgen we onze weg.
De schildpadjes worden vergeten en ze zien zelfs de zwerver niet die altijd op zijn vaste plekje zit. We komen langs een groot plein waar een mooie kathedraal staat. Ook zijn er fonteintjes waar je heerlijk doorheen kunt rennen als het warm is. Bij een rotonde steken we over en komen we bij het winkeltje waar we vaak onze boodschappen doen. We noemen het ‘De Griek’, omdat hier spullen vanuit de Griekse Lidl verkocht worden. Dan weet je in ieder geval wat je koopt. De winkel heeft drie gangpaadjes waar de wandelwagen net doorheen kan. We kopen wat we nodig hebben en gaan weer dezelfde weg terug.
Elias wil graag de sleutels aan een touwtje hangen, zodat hij ze niet kan verliezen. Dus dat gaat hij thuis als eerste doen. Josia wil zijn schat in een laatje bewaren en graag zijn bitje aan papa laten zien. Efraim wil graag wat moois kopen van zijn muntje.
Al pratend komen we weer in de buurt van de zwerver. Efraim ziet hem al zitten. Hij kijkt naar het muntje dat hij stevig in zijn hand heeft. Dan vraagt hij aan mij of hij zijn schat aan de zwerver mag geven. “Wat lief van jou”, zeg ik. “Doe dat maar.” Omdat hij het wat spannend vindt, loopt grote broer Josia met hem mee en leggen ze het muntje op het kartonnen doosje van de arme, oude man. Stralend komt Efraim weer bij mij. Wat is het een vreugde om te delen.
“We moeten worden als een kind”, zegt de Bijbel. Hier kan ik, als moeder, nog veel van leren! Efraim gaf immers zijn grootste schat weg. We lopen terug naar huis, terwijl ik een traantje wegpink vanwege Efaims heldendaad.
Geschreven door Fran(ien
