We zijn momenteel niet de enige Nederlanders in Shkodër. ‘Oma Hiltje’ uit S. woont momenteel voor drie maanden in Shkodër. Zij steekt de handen uit de mouwen in het tehuis voor oude maar ook jongere mensen, waaronder ook psychiatrische patiënten.
Onlangs haar leeftijd van 74 jaar is ze niet achter de geraniums gaan zitten of overwintert ze in Spanje. Nee, haar zachte hart en nederige houding zet ze in om de voeten te verzorgen van ca vijftig ouderen in Noord-Albanië.
Albanië sloot ik in mijn hart
In het verleden werkte ze in de sieraden business. Tijdens een gebedssamenkomst werd ze geraakt door de nood in Albanië tijdens het communistische regime. Ze hoorde van een priester die een kindje doopte en daarom door de overheid ter dood werd gebracht. Dat incident trof haar hart en ze raakte geïnteresseerd in Albanië. Nadat het communistisch regiem ten val was gebracht, maakte ze twee reizen naar het land. Tijdens haar bezoek in het bejaardenhuis in Shkodër, werd ze erg geraakt door hetgeen ze zag en vroeg ze aan God wat zij voor deze mensen zou kunnen doen. Toen kreeg ze in haar gedachten dat ze de voeten mag gaan verzorgen van deze mensen. Zodoende ging een cursus voor voetverzorging / pedicure volgen.
Dromen loslaten
De directrice van het tehuis wilde haar echter niet hebben. Teleurgesteld moest Hiltje haar droom loslaten en teruggeven aan God. Twee jaar later sprak God tijdens het luisteren naar een preek dat ze terug moest gaan naar Albanië… iets wat op dat moment uit de lucht kwam vallen voor haar. Zo werd uiteindelijk haar de droom werkelijkheid. Deuren die gesloten waren gingen open. Ze nam contact op en via via kon ze toch in het verzorgingshuis terecht, omdat er een nieuwe directeur was die wel open stond voor haar komst. Ze volgde een cursus Albanees, maar de taal verstaan en spreken bleek te hoog gegrepen. “Gelukkig heb ik een tolk gekregen en die is geweldig. Ik logeer bij het gezin van de tolk gedurende mijn verblijf hier.”
Sparen om te gaan
Van haar AOW inkomen en een klein pensioen legt ze negen maanden wat geld opzij om drie maanden te dienen. Haar kerk ondersteunt haar en ook haar kinderen dragen financieel bij. Pedicuren is een onbekend begrip in Albanië er bestaat ook geen opleiding voor dit beroep. Maar het is een geweldig goede manier om zorg te bieden aan deze mensen.
Vieze klus
De mensen van het tehuis hebben vaak problemen met hun voeten en nagels en van verzorgen is geen sprake. Het personeel doet dit niet of nauwelijks. Schone sokken hebben ze vaak niet. Soms hebben ze drie paar sokken over elkaar en deze zijn dan meestal erg vies en vochtig en daardoor ontstaat er bijvoorbeeld schimmel en infectie van wondjes. Hiltje: “Ik kan niet ruiken en ben daar zeer dankbaar voor, zodat ik dit werk kan doen, zonder de penetrante geur op te merken. In tegenstelling tot mijn tolk, die soms kokhalzend de kamer verlaat.”
Huilen van dankbaarheid
“Een man die ik hielp was zo dankbaar. Hij moest huilen, alleen al omdat ik hem verzorgde. Iets dat hij nog nooit eerder had ervaren, zo vertelde hij. Door deze verzorging krijg je een band met de mensen en men praat graag over hun leven wat vaak erg zwaar was en soms nog is. Ze komen hierdoor uit hun isolement en delen een stukje van hun levensverhaal met mij. De meeste mensen vinden het heerlijk om te praten en ze genieten van de aandacht en verzorging. Dat maakt mij blij en dankbaar. Ik voel me helemaal thuis hier. Albanië is mijn ‘tweede vaderland’ geworden.” Aldus Hiltje.
Dromen uitvoeren
Vandaag ging de preek over ‘wat is je droom’. Hiltjes droom was om naar Albanië te gaan en voeten te verzorgen en zo Gods liefde aan eenzame en verstoten mensen door te geven. Hiltje: “Het is voor mij een droom die werkelijkheid is geworden, hoewel ik jaren moest wachten en ik al ouder ben. Mijn bevestiging kwam van God om dit te doen. De pedicure-cursus en verdieping in de geschiedenis van dit land waren goede ‘droomingrediënten’ ter voorbereiding.”
Terug naar Nederland
Binnenkort gaat ze terug naar Nederland… “Ik vind het heerlijk om mijn (klein)kinderen, vrienden en familie te weer te zien, maar een week later zou ik wel weer terug naar Albanië willen. De laatste tijd vergeet ik wel eens dingen, maar mijn vertaler is ook een stukje geheugen voor mij geworden. Ik hoop en bid dat ik volgend jaar weer naar Albanië kan gaan en tot zegen mag zijn.”
* Hiltjes naam is niet haar echte naam, vanwege privacy-redenen.
