Lees ook deel 1

Fran(ien was op bezoek bij een gezin dat het zesde baby’tje had gekregen. Ze hielp daar om te kijken of de baby van een week het goed doet. Weer thuis deed ze verslag…

Het baby’tje doet het goed, maar moeder had zichtbaar nog pijn van de keizersnede. De jongste kinderen liepen doelloos in het huis. De oudste kinderen waren buiten, kreupelhout aan het sprokkelen, want het hout was op…

Na overleg besloten we om een stoot van ons eigen hout daarheen te brengen. Voordeel is dat het gedroogd is en direct voor handen. Het was handig geweest om een hulp te hebben bij het sjouwen, maar de jongeren van de kerk waren niet beschikbaar.

Ik besloot om langs het postkantoor te rijden om te kijken of Angelin leefde en er rond hing. Warempel, hij liep op zijn vertrouwde plekje heen en weer. Na een hartelijke begroeting vroeg ik of hij tijd had? Hij grinnikte, want z’n dag bestond uit wandelen om zijn lichaam warm te houden.

Hij wilde ook wel mee in de auto om hout te brengen naar het gezin. Dus waren we anderhalf uur zoet om erheen te rijden, een praatje te maken, het hout te sjouwen, af te leveren en weer terug te rijden.

Ik vond het bijzonder dat ik hem ontmoette en hem mee vroeg om te helpen. Zo werd een ‘hulpvrager’ een ‘hulpverlener’.

Aan het einde hebben we nog geprobeerd om hem in een daklozen opvang te krijgen, maar hij mocht er niet in omdat hij geen verwijsbrief had van de sociale dienst. Ze waren er strikt in en weigerden resoluut. Ik heb uit de kerk een dikke deken gehaald en een slaapzak gegeven, zodat hij wat comfortabeler de nacht door kon brengen.

We zien Angelin vanavond weer bij de soepkeuken en hopen dat hij de nacht goed heeft doorgebracht en binnenkort binnen mag slapen.

Reageren