De tomtom gaf het niet goed aan. Dus stapten ze uit om de weg te vragen. In een fractie van een seconde was er een tas van de bestuurdersstoel meegenomen. Daar sta je dan, 2000 kilometer van huis, in Skopje, Macedonië op weg naar Albanië. Een paar honderd euro lichter, paspoorten, je telefoon en een adapter zijn weg.
Truus en Koos (73 jaar) maakten het mee. Het kostte hun veel dagen, energie en geduld om de documenten te regelen bij de ambassade, maar gelukkig kon de reis vervolgd worden en waren ze heel blij toen ze eindelijk in Shkoder, Albanie bij ons op de stoep stonden.
Eigenlijk kenden we hen helemaal niet en wisten ook niet precies wat we konden verwachten. Maar door het negatieve voorval kwamen ze eerder en konden ze meelopen met een aantal projecten. Samen gingen ze uit eten bij het restaurant@home project, opgezet om toeristen en gezinnen uit het voedselproject te koppelen.
Koos ging met Jairo mee om een badkamerdeur af te hangen bij een arm gezin. Truus kon met Francien mee naar het uiltjes-haak-project, een werkgelegenheids-project voor vrouwen. Truus mocht haar getuigenis vertellen aan de haak-vrouwen, maar ook dat ze al decennia lang voor Albanië aan het bidden was, al voor de val van het communisme, zo’n 25 jaar geleden. De haak dames vonden het erg bijzonder om te horen, dat mensen uit het westen voor hun land bidden.
Deze ontmoeting was kort, spontaan, bijzonder en bemoedigend. Voor Truus en Koos om hun ‘bid-land’ te ontdekken, voor de Albanezen die ze ontmoetten en voor ons als zendelingen, om ons leven met hen te delen.
