Wij zijn alweer drie jaar weg uit Nederland. We denken af en toe terug aan ons afscheid omdat mijn broer nu in hetzelfde proces zit. Hij vertrekt over een paar dagen ook uit Nederland naar een Caribisch eiland. Hun laatste koude december weken stonden in het teken van afscheid nemen.

Wij nemen ook afscheid van hen, maar toch op een andere manier. Hoewel we fysiek 2000 km ver weg staan, zijn ze dichtbij in ons hart. Afscheid nemen van het bekende, het relatief onbekende tegemoet. Weg gaan is afstand nemen van de bestaande wegen en lieve mensen om jullie heen. Gelukkig is het geen definitief afscheid.

We denken aan en bidden voor ze, juist als ze over twee dagen vertrekken. Afscheid nemen is het rauwe randje aan het nieuwe hoofdstuk in je leven. Het hoort erbij en is waardevol om te doen, maar soms ook pijnlijk en kostbaar. Tegelijkertijd is goed afscheid nemen een kunst (en die kunst verstaan ze)!

Enfin, wij hebben al afscheid genomen vier maanden geleden. We blijven elkaar gewoon regelmatig skypen. En de volgende keer is dat gewoon een belletje naar Sint Eustacius in plaats van naar Nederland.