We wonen nog maar één maand in het buitenland want op 27 juni zetten we weer voet op de Nederlandse bodem. Regelmatig vragen mensen hoe dat voelt. Nou het voelt dubbel…
Aan de ene kant sluiten we het Albanese hoofdstuk af. We gaan het klimaat, de natuur, de vriendschappen en de missie missen. De kinderen willen het huis wel meenemen naar Nederland, maar dat is praktisch gezien omslachtig. Je hebt toch je hart hier gegeven en Albanië heeft een speciaal plekje in ons hart gekregen. We zijn dankbaar dat we hier van betekenis konden zijn, ons leven konden delen en we in goede gezondheid dit mochten meemaken. Ik ga de verkeersagenten missen die me flitsen, maar me vervolgens vergeven omdat ik een buitenlander ben.
Aan de andere kant, is het ook goed om Albanië te verlaten. Met het oog op de kinderen en hun sociale omgeving. Ook biedt Nederland meer rust in plaats van stress. maar in Nederland is dat niet zo. Tegelijkertijd is 0031 een veiliger land, waar het beter voor elkaar is en waar het verkeer normaal functioneert. Alhoewel, de trajectcontroles en andere flitspalen zorgen ervoor dat er weinig speel cq beweegruimte is.
We zijn als vierkantje uit Nederland vertrokken, we kwamen in een ronde cultuur en nu zijn we een vierkantje met ronde hoeken. Voorlopig wonen we nog een maand in Albanië en is er nog genoeg organisatie- en afscheidswerk te doen, voordat we weer rond middernacht op 27 juni op Schiphol landen en het Albanese hoofdstuk gesloten wordt.
