*Spoiler alert, deze blog bevat bloed. Als je er niet tegen kan, lees dan vooral niet verder…*

Het gebeurde tijdens de juli hitte, maar het voelt als de dag van gisteren. Onlangs had ik een akkefietje met een kliko-container. Normaal doet ie wat ik zeg, volgt vol en wacht hij trouw aan de weg, maar nu had hij last van de warmte, denk ik. Het korte contactmoment tussen mijn voet met de zwarte kliko, dreunde nog lang na. In ‘a split of a second’, ik kan het geen twee keer doen, schraapte de onderkant van de kliko mijn teennagel eraf. Even voelde ik niets en keek naar beneden.

Daar zag ik mijn grote teennagel recht overeind staan, net zoals de moterkap van een auto met pech. Er kwam net geen stoom uit mijn oren van de pijnprikkels maar het voelde raar. Ik had pijn en voelde de hartslag in mijn teen. Een unieke ervaring.

De dokter was druk en ik kreeg als ‘kalmeringmiddel’ een cappuccinootje aangeboden van de assistent. De koelbloedige arts haalde een steriel nijptangetje met klikfunctie tevoorschijn. De Albaneese martelmethode werd toegepast en ik koos ervoor om zonder verdoving de nagel te laten verwijderen. In de tijd tussen de beslissing om em te trekken en de daad zelf brak het klamme zweet me uit. Wat een akelig gevoel is dat als je weet wat er gaat gebeuren en het nog meer pijn gaat doen.

De nagel kreeg ik mee als souvenir, logisch omdat het mijn eigendom is. Ik wil ook geen zwerf-dna-vuil rondlaten slingeren. Het bewijs liet ik trots thuis zien, maar werd niet echt gewaardeerd.

De teen stond nog een week in het verband en ik kon niet zwemmen en liep een beetje mank. Inmiddels is de nagel wel weer een beetje aangegroeid en ik hoop dat het volledig in oude staat zal herstellen.