Ik erger me aan het druk-druk-druk-gevoel en wil er niet aan meedoen. Terug in Nederland is de praktijk weerbarstig. Inmiddels ben ik ook een ‘bezig meneertje’ en op zoek naar de juiste balans.
Begin 2015 emigreerde ik met m’n gezin naar Albanië. Het was een waardevolle en leerzame tijd. Als gezin waren we op elkaar aangewezen en hadden weinig prikkels van allerlei activiteiten en verplichtingen. Het leven was simpel en ’s avonds was je vrij. Aan de andere kant moest ik ook hard werken aan de taal en cultuur. Lastig als je een ‘talendeuk’ hebt.
Erebaan
Qua werk kreeg ik van mijn Albanese collega’s veel ruimte. Ideeën werden plannen en vervolgens werkelijkheid. Het werk werd gezegend. Samen runden we een winter-soepkeuken, professionaliseerden het voedselpakketten-programma en schreven plannen voor een sociale koffiebar, die er ook daadwerkelijk kwam. Ik mocht Jezus’ liefde in woord en daad verspreiden, samen met mijn Albanese medegelovigen. Een voorrecht om zo’n erebaan te bekleden.
Harten vol passie
Na vier jaar ben ik weer terug op Nederlandse bodem. Gesprekken tijdens verjaardagsfeestjes gaan al snel over het drukke werk en wat je allemaal doet. Ik wil niet zozeer naar de hardwerkende mensen kijken, maar naar harten die vol passie zijn, die moeiten en teleurstellingen hebben, die alleen zijn, die rust nodig hebben. Op die plekken en momenten wil ik er zijn.
Rust bewaren
Mijn voornemen is om de rust te bewaren. Even niet iets moeten, maar juist bewogen zijn vanuit verlangen. Samen een wandeling maken, een bemoedigingsbezoekje brengen, complimenten geven. Zo hoop ik Jezus’ liefde gestalte te geven, meer balans te ervaren en ruimte in mijn Nederlandse koppie te houden. Ik wil het druk- druk-druk-gevoel buiten de deur houden.
Deze column schreef ik voor de christelijke vacaturesite Jobfish.nl, waar ik sinds oktober werk.
